غم و سوگواری

غم نورمال و بخش از زنده گی است. زمانیکه یکی از خویشاوندان فوت میکنند یا در زندگی ما یک تغییر اتفاق میافتد، از همه مهم این میباشد که احساسات و عواطف باطنی خود را تجربه و آنرا با دیگران شریک سازیم. اقارب میتوانند با حضور داشتن و جلوگیری از مبدل شدن غم به وحشت کمک کنند.

غم و اندوه چیست؟

تجربه کردن غم و اندوه سنگین تر از فقط جگرخون بودن است. این یک عکس العمل احساساتی طبیعی در برابر یک ضایع بزرگی مثلا وفات یکی از اقارب یا جدایی است. غم و اندوه ممکن است ناشی از تغییرات بزرگ در زندگی بطور مثال وقتی که اولاد از نقل مکان نموده از آشیانه پرواز میکنند، از دست دادن وظیفه یا متقاعد شدن و خود را بیکاره احساس کردن، نیز باشد.

بخش عمده افراد بعد از زیان بزرگی یا یک تغییر به تجربه کردن غم و اندوه نیاز دارند. این احساس که بسیار قوی و معمولاً دردناک است، روشی است تا آنچه را که ما متحمل آن شده ایم، برای خود و دیگران ابراز نماییم. غم و اندوه پیامی است که شخصی طی یک مدت باید آرام بگیرد و خواسته ها از خود را کاهش دهد.

برای شمار زیادی از مردم غم و اشک هم معنی است ولی بدن ممکن است به شیوه های دیگری عکس العمل نشان دهد. خستگی بیش از حد، نوسانی خُلقی، اختلال دقت و توجه، ترس، اضطراب و بیقراری ممکن است از علائم غم و اندوه باشند. حتی مشکلات قلبی یا عوارض شکم و مشکلات خواب از جمله علائم آن به شمار میروند. در افراد مسن پیش از همه علائم نسبتاً مبهم و افسردگی مشاهده میشوند.

این زنده گی را چطور تحت تاثیر قرار میدهد؟

هر یکی از موارد غم و اندوه بینظیر بوده و برای سوگواری کدام راه و روش مشخص وجود ندارد. مهم اینست که به همه چیز ها وقت داده شود و به روش دلخواه سوگواری صورت گیرد. اکثراً مردم از سال غم نام میبرند، یعنی سوگواری و از غم و اندوه برآمدن حد اقل یک سال دربر میگیرد. وقتی که یکی از بستگان داعی اجل را لبیک میگوید، شاید احساسات در هنگام عید ها که بار اول بدون متوفی تجلیل میگردد، نسبتاً بیشتر برانگیخته باشند.

بعضی اوقات چنین اتفاق نیز میافتد که افرادی که در غم و اندوه قرار دارند، تجربه میکنند که آنها متوفی را میبینند یا صدای او را میشنوند. این هم یک عکس العمل طبیعی است و بدین معنا نیست که او دچار مشکلات روانی شده است.

ابراز و بیان احساسات حایز اهمیت است. همه چیزها را در دل خود نگهداشتن شاید باعث فرار از غم و اندوه شود و این فرار ممکن است به شکل کار یا سفر ها بیش از حد معمول تبارز کند و یا شاید رفتار های مخرب بطور مثال استفاده از تابلیت ها و الکول را به دنبال داشته باشد. این گونه رفتار ها غم و اندوه را موکول به بعد میکند.

آیا بهبود امکان پذیر است؟

شخصی دچار غم و اندوه شاید فکر کند که زنده گی هیچ گاه بهتر نخواهد شد که اصلاً اینطور نیست. البته لازمی است که شخص، باوجود همه مشکلات، غم و اندوه را تحمل نموده و پشت سر بگذارد. در این راستا کدام راه کوتاه وجود ندارد و اینکه به خود اجازهٔ جگرخون بودن داده شود، حایز اهمیت است. اینکه غم خود را آزادانه ابراز نمایید و آنرا با دیگران شریک سازید شاید سهولت به میان بیاورد.

وقتی که هر چیز دچار هرج و مرج باشد و هیچ چیز پرمعنی احساس نشود، نگهداشتن روال های زنده گی روزمره حایز اهمیت میباشد. ممکن است به کاهش میزان کار یا استرس دیگر نیاز داشته باشید ولی تلاش کنید تا عادات باقاعده در دامنه مصرف غذا و خواب خود را نگهدارید. هر وقتی که بخواهید و نیاز داشته باشد تنها باشید ولی خود را کاملاً گوش گیر نکنید. حمایت اقارب در زمینه ادامه زنده گی از اهمیت زیاد برخوردار است.

به حیث یکی از اقارب شاید مهار کردن اینگونه اوضاع مشکل و ترس آور باشد. گوش دادن به سخن ها، کمک در امور روزمره زنده گی یا کمک در مراقبت از اطفال یا فقط حضور داشتن اثرات فوق العاده مثبتی دارد. بدترین در حق شخص آسیب دیده احتراز و سکوت است.

کمک و حمایت را در کجا دریافت کنم؟

در صورت موارد وخیم، بطور مثال وقتی که یک فرد جوان فوت کند، فقط مرور زمان برای مرهم و مداوا کافی نیست. اگر شما یا یکی از بستگان تان نمیتوانید از جگرخونی رهایی یابید یا گمان میکنید که دچار افسردگی شده اید باید در صدد دریافت کمک مسلکی برآیید.

در مرکز خدمات صحی میتوانید مشوره و راهنمایی دریافت کنید و در صورت لزوم بمنظور صحبت حمایوی به مشاور امور اجتماعی و روانشناس رجعت داده میشوید. اگر کسی دچار مشکلات خواب طولانی مدت باشد، در آنصورت راه های مناسب برای رفع آن وجود دارد. انجمن ها و سازمان هایی نیز وجود دارند که در هنگام غم و اندوه حمایت لازم را در اختیار نیازمندان قرار میدهد.